به نام خدا

این چند روز با ذوق و شوق به پارسی بلاگ سر میزدم تا با دیدن پیامهای دوستان خوشحال و ذوق زده بشم،
شاید بازم لطف دوستان انگیزه نوشتنو در من زیاد کنه،
اما!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
دریغ و صد دریغ ،
بغیر از خاله «ساقی رضوان» که واقعا ازش ممنونم هیچ کدوم از دوستان یادم نکردن!
من به این شعر اعتقادی ندارم اما الان وصف حال منه:

« از دل برود، هر انکه از دیده برفت »

فقط خواستم درددلی کرده باشم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

خاطرمان باشد به یاد هم باشیم، شاید سالها بعد در گذر جاده های بی تفاوتی،
از کنار هم بگذریم و بگوییم:
ان غریبه چقدر شبیه خاطراتم بود!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
التماس دعا
تابعد...............................